1
Wanhoop wekt mij elke ochtend, vaak in de hoedanigheid van sluimerende muizenissen en duizend vraagstukken waarop ik geen antwoord weet. Hoe kom ik hier, hoe ben ik hier beland? Kan niets mij dan nog vreugde schenken? Ik kreun en steun als ik de bedstee verlaat. Pijntjes, kwaaltjes en ongemakken zijn nu dagelijkse kost. Met tegenzin schuif ik de gordijnen open, ik zie passanten het leven absorberen, het zonlicht opzuigen dat dit voorjaar uitzonderlijk lang op zich liet wachten. Een wee gevoel in de maagstreek probeer ik weg te spoelen met liters koffie. Het wordt alleen maar erger. Elk geluid krast genadeloos in mijn trommelvlies en geïrriteerd zet ik de radio uit wanneer de nieuwslezer gelaten item na item de woonkamer in katapulteert. Hoeveel ellende kan een mens eigenlijk verdragen? Het heeft geen zin meer, en zinloosheid is een kille sluipmoordenaar. Alles van betekenis vernielt hij vakkundig tot het hart het begeeft en er niks anders overblijft dan een zwart gat. De inhoud van d